We zijn er bijna

Het ontbreek alleen aan presentatrice Martine van Os die de campergasten interviewt. Voor het overige lijkt de camping in Nairobi op de set van de TV serie ‘ We zijn er bijna!’. Ook onze reis door Afrika loop ten einde. De bucketlist is geslonken. Genieten van de reis is nog steeds onverminderd.

Nairobi
De vierbaansautoweg door Nairobi lijkt exclusief voor ons gereserveerd. We rijden op een zondag de hoofdstad binnen. De verkeerschaos in de hoofdstad, die mensen tot wanhoop drijft, blijft ons bespaard. Zonder oponthoud bereiken we het luxe shoppingcenter aan de voet van een afrit. In de Carrefour vestiging wannen we ons in Frankrijk. De versafdeling met ontelbaar veel kaasjes en soorten vleeswaren. Dat is wennen en leidt tot onze verbazing zelfs tot keuzestress. De vele expats in de hoofdstad zorgen voor klandizie en aanvoer van exclusieve producten. Veel bedrijven en NGO’s kiezen Nairobi als vestigingsplaats. De stad heeft meer charisma dan menig andere stad in Afrika. De dure villabuitenwijken kunnen zich meten met Aerdenhout of Blaricum. Achter de megalomane huizen met hoge schuttingen en zware bewaking ligt onze camping.

Wisselend gezelschap
Op het kampeerveld staan we tussen drie gepensioneerde reislustige Overlanders met uiteenlopende campers, van transporter tot vrachtwagen. Allen afkomstig uit Zwitserland. ’s Morgens komen de collega-reizigers in badjas terug uit de douche. Net als in de TV serie. Delen we snacks aan de campingtafel. Drinken we een namiddagborrel. Of eten met de buren mee. We vinden het stiekem reuze gezellig. Een Zwitserse vertrouwt me toe, ‘Thuis in Zwitserland verliezen onze vrienden na vijf minuten de aandacht voor de reisverhalen.’ De constatering wordt zonder emotie gedeeld. Hier hangen we uren aan elkaars lippen. Nieuwsgierig naar de ervaringen elders in de wereld. Totdat het tijd is verder te trekken. Eén voor één rijden de buren de poort uit. Richting Saoedi-Arabië of naar huis. Voordat de eenzaamheid bij ons toeslaat, arriveren nieuwe gasten. De volgende dag staan we tussen de Nederlanders met terreinwagens en daktenten.

Nairobbery
Nairobbery is de bijnaam van de hoofdstad. Te danken aan het levendige criminele circuit. Dat komt opeens heel dichtbij wanneer we op weg zijn naar de hippe koffietent voor expats in het nabij gelegen winkelcentrum. We hebben nog geen tien stappen buiten de campingpoort gezet, als we oerkreten achter ons horen. Een kleine tengere vrouw, met een grote zwarte hond, rent onze kant op. Doodsangst in haar ogen. Wapperend met haar armen. Schreeuwend in slechts klanken. ‘Op de straathoek 200 meter terug hebben twee mannen op een brommer een pistool op mijn hoofd gezet’, vertelt ze buitenadem. Eigenhandig fouilleerden de boeven vrijpostig haar weerloze lichaam, op zoek naar waardevolle spullen. De paniek en adrenaline jaagt het slachtoffer verder naar een beveiligde compound. Wij laten haar niet alleen gaan en rennen mee. Achter de grote hekken belt de bewaker haar man, werkzaam in het Britse leger. Trillend over haar hele lichaam vertelt de vrouw dat ze de security instructies heeft opgevolgd; ‘ga nooit met bezittingen op pad’. Gevoel van veiligheid hebben de bandieten voorgoed van haar gestolen. Peinzend kijkend naar haar imposante huisdier constateert ze; ‘de hond deed niets’.

De waarde van een mensenleven
De Duitse eigenaar van de camping, Chris, kijkt niet op van ons verhaal. Kort na de opening van zijn onderneming werden ’s nachts z’n campinggasten overvallen. Een niet mis te verstane boodschap. De verkeerde clan is voor de beveiliging ingehuurd. Sinds Chris de ‘juiste’ groep inhuurt, is het terrein veilig. Buiten de poorten vallen nog wel schoten. Zo verwondde zeven kogels een beroepsfotograaf. Vaste gast op de camping. Hij raakte in onmin met zijn zakenrelaties. De onherstelbare verwondingen in de knieschijven en ruggengraat gelden als vereffening. Wetend dat op zakelijke tenen staan soms gewelddadige consequenties heeft, oppert Chris; ‘Mogelijk leerden ontevreden medewerkers de Britse vrouw een lesje met de beroving.’
In ieder geval zijn wij met de neus op de feiten gedrukt. Na maanden veilig reizend door Afrika, is het goed de waakzaamheid niet te verslappen. ‘Een mensenleven is 100 dollar waard’, drukt Chris de donkere realiteit in geld uit.

Kilimanjaro
Hoewel de Kilimanjaro op Tanzaniaans grondgebied ligt, is het een van de hoogtepunten van een reis door Kenia. De hoogste berg in Afrika met eeuwige sneeuw en gletsjers is in volornaat alleen vanuit het natuurpark Amboseli te bewonderen. Met Wildlife op de voorgrond, als onmiskenbaar bewijs dat het gebergte op het tropisch continent ligt. Mits de bergrug niet is verhuld in de wolken. De weersvoorspellingen beloven nog steeds regen voor de komende week. We laten ons niet uit het veld slaan. Het park overslaan kan altijd nog. Als we na een zeer slechte toegangsweg eindelijk het blikje bier openen op de camping, start een nieuwe bui. Later geeft een kleine opening in het wolkendek ons enkele minuten uitzicht op de witte top van berg. Een indrukwekkend voorproefje.
Jeroen en MC, oude bekenden van de camping in Nairobi, zijn ook hier onze buren. Ze delen heel gastvrij hun BBQ met ons. Onderbroken door een fikse regenbui. Afgesloten met wijn. We zetten optimistisch de wekker extra vroeg voor de zonsopgang. Met veel geluk kunnen we de prachtige berg zien.

Amboseli National Park
Wanneer we nog slaperig het tentdoek oplichten, straalt de Kilimanjaro ons toe. Geen vuiltje aan de lucht. Adembenemend mooi. Tijdens het ontbijt eerste rang uitzicht. Het is al 8 uur als we eindelijk op pad gaan. Het natuurpark in. Met de hoge witte berg aan de linkerzijde. In de verte loopt een olifant. Als we stevig doorrijden kunnen we hem met de sneeuwtoppen op de achtergrond fotograferen. De droom van iedere bezoeker. Onofficieel het beeldmerk van het park. Vink! Het park heeft nog meer verrassingen in petto. Veel flamingo’s, roze gekleurd. In de meren, die vol regenwater staan.

Uitdagende tracks
We hebben al veel natuurparken in Afrika bezocht. Amboseli voegt een nieuwe ervaring toe. Uitdagende tracks eindigen in onbegaanbare delen. Geen waarschuwingsborden. Onbekend welk pad ons wel uit het Noordoosten van het park leidt. Een Fransman met jonge kinderen op de achterbank is ook op zoek naar een uitweg. Door het gras langs het ondergelopen pad, rijdt hij naar de overkant. We volgen zijn sporen. We zijn er bijna wanneer de G diep wegzakt in de drassige grond. De G is te zwaar. Een Toyota gamedrive auto stopt. De gids, gekleed in een zwart Mercedes-Benz poloshirt, trekt met de auto uit Japan de G graag uit de benarde positie. Een Mercedes terreinauto bezitten, is zijn grote droom.
Op de randen tussen de meren liggen tracks die zelfs meters lang onder water verdwijnen. De lange dunne paaltjes langs het pad wijzen de route. Geen auto in de verre verte te bekennen. We gokken erop dat deze paden wel berijdbaar zijn. Dat klopt gelukkig. Het levert een unieke rijervaring op. In het verlaten landschap. Omringt door water. Slechts gezelschap van vogels. We verliezen de drang om wilde dieren te spotten. Het park zelf is een prachtige belevenis.

Het einde inzicht
Het plan Caïro te bereiken hebben we losgelaten. Voor de resterende tijd zijn nog teveel kilometers overgebleven. Afraffelen vinden we te jammer voor de bijzondere landen die we dan doorkruizen. Ethiopië en Soedan bewaren we liever voor een volgende gelegenheid. We zetten koers naar de havenstad van Tanzania. Maar niet voordat we het vulkaanlandschap van Tsavo West Nationaal Park hebben bezocht.