Herstellen
Lake Chahifa en Bunyonyi
Oeganda
3 – 11 januari 2020
Als klein meisje maakte Oeganda op mij een onuitwisbare indruk. Het land was voor mij een synoniem voor Idi Amin. De wrede dictator die tegenstanders in een diepe kuil met krokodillen gooide om ze uitschakelen. Dat iemand zo iets gruwelijks bedenkt en uitvoert, ging mijn voorstellingsvermogen te boven. Totaal verloren 300.000 mensen hun leven. Ook het wildlife was in die tijd letterlijk en figuurlijk aangeschoten wild. Na het Amin tijdperk heeft het land zich ontwikkeld. De huidige president Museveni, op 29 januari aanstaande al weer 34 jaar aan de macht, heeft relatieve stabiliteit en economische groei gebracht.
Geveld
De eerste vijf dagen in Oeganda komen we niet verder dan het grasveld voor het meer Chahafi. Slechts een paar kilometer van de grens met Rwanda. De grensovergang verloopt voorspoedig. Gelukkig, want we voelen ons met de minuut beroerder worden. Direct na aankomst bij de Lodge draait Onno de daktent omhoog. Drie etmalen brengen we bijna onafgebroken door op het matras in de drie vierkante meter grote tent. Alleen voor het ontbijt en de avondsoep dalen we de trap af. De opgelopen bacterie, verstopt in het eten van The Peak Spot Lodge in Rwanda, heeft ons beiden lelijk uitgeschakeld. Het is knus, zo samen in de tent. Het zonnetje schijnt gezellig naar binnen. Een huisje met badkamer ligt op twee meter afstand. De medewerkers zijn heel lief. De thee maken ze extra kruidig klaar. De combinatie van gember, kaneel en laurier is desastreus voor de ziekteverwekker. De warme drank een weldaad voor mijn maag. De manager biedt zorgzaam aan ons naar een malariakliniek te brengen. Dat is niet nodig, onze doe-het-zelf-test indiceert de gevreesde ziekte niet.
Droom
Onze wereld wordt steeds kleiner. We zijn de enige gasten op de camping. De Wifi is na de eerste avond definitief uit de lucht verdwenen. Zelf hebben we nog geen Oegandese sim kaart kunnen kopen. We zijn verstoken van contact met de wereld. Dan rijden Rob en Erika het terrein op. Vanuit Zuid-Afrika hebben zij een route gereden die wij nog voor de boeg hebben. Met zoveel aanwezige gasten ziet de Keniaanse manager van de Lodge zijn kans schoon en organiseert een feestje met de lokale gemeenschap. Naast het grote kampvuur. De bescheiden man heeft een droom. De wereld rondom de Lodge verbeteren. Zelf slechts 5 jaar in Oeganda, stimuleert hij trotsheid op de historisch cultuur en vooruitgang door onderwijs. De kinderen en ouders van het naburig schooltje zingen en dansen graag voor de Lodge gasten. De fooi wordt geïnvesteerd in de school. Deze performance onderscheidt zich van andere toeristische optredens, zoals ons vaak wordt voorgeschoteld. De zangers en dansers treden op met zichtbaar fier en plezier. Hun kleding mooi, zoals in het dagelijks leven gedragen. Enthousiast klappen en dansen we mee. Het is een mooie avond.
Ontwikkelen
Het schooltje heeft me nieuwsgierig gemaakt. Inmiddels weer een stuk fitter, bezoek ik met de Lodge manager de locatie. Hoewel het vakantie is, zitten kinderen met een aantal moeders op het schoolplein klaar voor onze komst. Voordat ik me bezwaard kan voelen, vertrouwt de manager mij toe: ‘Deze kinderen willen maar wat graag aan hun vrienden vertellen dat ze een Mzungu hebben ontmoet.’ Een witte vreemdeling. Het schoolhoofd ontvangt ons en leidt rond langs de klaslokalen. Het lespakket komt inhoudelijk overeen met het onderwijs in Nederland. Het leerboek Engels voor achtjarigen is van een indrukwekkend niveau. ‘Oeganda kent 50 lokale talen, Engels verbindt de bevolking’, aldus de manager. Eenmaal buiten, word ik nogmaals op een muzikaal optreden getrakteerd.
Toekomst
Daarna willen de kinderen graag in gesprek met mij. Ik stel ze vragen waaronder ‘Wat wil je later worden?’. Voorzichtig gaan de vingers omhoog, hun beurt afwachtend. ‘Priester’, roept een jongetje, hij verbetert zichzelf, ’Bisschop’. ‘Verpleegster’ en ‘Schoolmeester’ zijn favoriet. Voor de zekerheid vraag ik het nog na; niemand wil boer worden. Terwijl momenteel 75% van de beroepsbevolking in de agricultuur werkzaam is.
Wat doe je voor mij?
De vragen die de kinderen aan mij hebben, zijn financieel van aard. Een jongen wil weten: ‘Ik wil later rechter worden, wat kun jij voor mij doen?’ Ik kan het niet nalaten een boodschap af te geven; ‘Onno en ik hebben altijd gewerkt om onze studie te betalen. Optreden voor toeristen is een voorbeeld hoe je geld kunt verdienen. Je geeft wat en krijgt er wat voor terug.’ Ik zie moeders instemmend knikken. Deze gemeenschap komt er wel.
Lake Bunyonyi
Als Onno ook voldoende hersteld is, stroomt het nomadebloed weer door de aderen. Tijd om Oeganda te verkennen. Een indrukwekkend landschap trekt aan ons voorbij op weg naar Lake Bunyonyi. De bergen zijn hoger dan in Rwanda. Meer ruimte om nog meer variatie aan vegetatie te tonen. De wegen slingeren langs de steile hellingen. Een offroad pad geeft uitzicht op Lake Bunyonyi. Een elegant meer dat door de vele inhammen en uitstulpingen telkens een nieuw, verrassend aanblik geeft. We kamperen vlak naast het meer, dat op bijna 2000 meter hoogte ligt. Als de avond valt, vluchten we voor de koud naar het restaurant. Onze jassen dragen we inmiddels al enkele weken. Wie had dat verwacht in Afrika, zo dichtbij de evenaar?
Warmte
We zijn de kou beu, en gaan op zoek naar warmte. Daarvoor moeten we naar het Noorden. Bwindi National Park ligt op de weg naar Queen Elisabeth National Park. De route door het regenwoud van Bwindi is prachtig. De berggorilla’s leven diep in het woud. Langs de weg slingeren de zwart-witte apen door de bomen. Eenmaal aangekomen aan de rand van het Queen Elisabeth Park, daalt de warmte als een behaaglijke deken over ons heen. Eindelijk weer eens zelf koken op een zwoele avond. Hopelijk is dit de voorbode van een mooi verblijf in Oeganda.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Prachtig zeg!
Wij nemen aan dat je het deel over het schooltje bedoelt, en niet onze malaise 😉
Ooooh die foto’s bij dat schooltje!?
Was indrukwekkend om te zien dat er met zo veel passie onderwijs wordt gedreven om die kleintjes een betere toekomst te geven. En was natuurlijk ook vertederend om al die hummels voor je te zien, je smelt gewoon 🙂